Nasza parafianka o dziewictwie konsekrowanym
Dziewice konsekrowane to kobiety poświęcone Bogu (poprzez złożenie ślubu czystości na ręce biskupa i otrzymanie daru konsekracji), które prowadzą życie świeckie poza wspólnotami zakonnymi. Ponieważ osoby te nie mają konkretnych zewnętrznych zadań w Kościele
, nasuwa się pytanie o sens tej formy życia oddanego Bogu.
Dziewictwo konsekrowane poprzez publiczny ślub przestaje być sprawą prywatną, a przyjmuje wymiar społeczny i kościelny. Jest przede wszystkim znakiem Królestwa Niebieskiego i mówi nam o tym, że wszyscy zmierzamy w kierunku wieczności. Przypomina światu, że tylko miłość Boża jest w stanie nasycić ludzkie serce. Jest darem nie tylko dla konkretnej osoby, ale dla całego Kościoła. Nie można tego porównać z samą bezżennością w sensie nie zawarcia małżeństwa, gdyż jest to oddanie siebie na zawsze z miłości w sposób zupełny, niepodzielny Chrystusowi. Dziewica konsekrowana nie jest więc już osobą stanu wolnego, lecz całkowicie należy do Jezusa, swego Oblubieńca. Staje się przez to znakiem Kościoła ? Oblubienicy Chrystusa. Osoba świadomie przyjmująca to powołanie godzi się też na czekające ją zmagania. Pójście za Jezusem i naśladowanie Go wymaga bowiem podjęcia swego krzyża i walki o czystość duszy i ciała.
Duchowym zadaniem dziewictwa konsekrowanego jest przede wszystkim ?bycie znakiem?. Osoba poświęcona Panu ma nieustannie, poprzez świętość ciała i czystość duszy, wielbić Boga i oddawać chwałę Ojcu. W ten sposób realizuje się jej powołanie do duchowego macierzyństwa.
Każde pragnienie życia w dozgonnym dziewictwie dokonuje się za sprawą Ducha Świętego, daje On natchnienie i utwierdza wolę osoby pragnącej podążać jedynie za Chrystusem. Dziewica przez ogień Ducha czuje się poruszona miłością i pragnie przyjąć dar powołania z największą dyspozycyjnością. Poprzez uroczystą modlitwę konsekracyjną Kościoła Duch Święty dokonuje więc dzieła jej bytowej przemiany, czyniąc ją osobą poświęconą Bogu. W momencie konsekracji dziewictwo osoby staje się zewnętrznym znakiem jej miłości do Chrystusa i Kościoła. Życie konsekrowane stanowi bowiem jeden z widzialnych śladów, które Trójca Święta pozostawia w historii, aby wzbudzić w ludziach zachwyt pięknem Boga i tęsknotę za Nim.
Zdjęcia: Łukasz Waliczek
Dziewictwo konsekrowane poprzez publiczny ślub przestaje być sprawą prywatną, a przyjmuje wymiar społeczny i kościelny. Jest przede wszystkim znakiem Królestwa Niebieskiego i mówi nam o tym, że wszyscy zmierzamy w kierunku wieczności. Przypomina światu, że tylko miłość Boża jest w stanie nasycić ludzkie serce. Jest darem nie tylko dla konkretnej osoby, ale dla całego Kościoła. Nie można tego porównać z samą bezżennością w sensie nie zawarcia małżeństwa, gdyż jest to oddanie siebie na zawsze z miłości w sposób zupełny, niepodzielny Chrystusowi. Dziewica konsekrowana nie jest więc już osobą stanu wolnego, lecz całkowicie należy do Jezusa, swego Oblubieńca. Staje się przez to znakiem Kościoła ? Oblubienicy Chrystusa. Osoba świadomie przyjmująca to powołanie godzi się też na czekające ją zmagania. Pójście za Jezusem i naśladowanie Go wymaga bowiem podjęcia swego krzyża i walki o czystość duszy i ciała.
Duchowym zadaniem dziewictwa konsekrowanego jest przede wszystkim ?bycie znakiem?. Osoba poświęcona Panu ma nieustannie, poprzez świętość ciała i czystość duszy, wielbić Boga i oddawać chwałę Ojcu. W ten sposób realizuje się jej powołanie do duchowego macierzyństwa.
Każde pragnienie życia w dozgonnym dziewictwie dokonuje się za sprawą Ducha Świętego, daje On natchnienie i utwierdza wolę osoby pragnącej podążać jedynie za Chrystusem. Dziewica przez ogień Ducha czuje się poruszona miłością i pragnie przyjąć dar powołania z największą dyspozycyjnością. Poprzez uroczystą modlitwę konsekracyjną Kościoła Duch Święty dokonuje więc dzieła jej bytowej przemiany, czyniąc ją osobą poświęconą Bogu. W momencie konsekracji dziewictwo osoby staje się zewnętrznym znakiem jej miłości do Chrystusa i Kościoła. Życie konsekrowane stanowi bowiem jeden z widzialnych śladów, które Trójca Święta pozostawia w historii, aby wzbudzić w ludziach zachwyt pięknem Boga i tęsknotę za Nim.
Danuta Jęczmyk OV
Zdjęcia: Łukasz Waliczek
10 czerwca 2017 r.