Najświętszej Maryi Panny, stwierdził, że Maryja „po zakończeniu biegu ziemskiego życia, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały” (Konstytucja Apostolska Munificentissimus Deus). Od XIX wieku papieże otrzymywali prośby o ogłoszenie tej prawdy jako obowiązującej w całym Kościele. Podczas obrad I Soboru Watykańskiego 204 ojców poprosiło o uroczyste zdefiniowanie dogmatu o Wniebowzięciu. Ostateczna decyzja Piusa XII została poprzedzona wysłaniem zapytania w tej sprawie do katolickich biskupów całego świata. Opierając się na rozważaniach teologów i Ojców Kościoła, papież napisał: „Dlatego wydaje się rzeczą wprost niemożliwą widzieć, aby Ta, która Go poczęła, porodziła, wykarmiła własnym mlekiem, piastowała na rękach i tuliła do swego serca, oddzielona została od Niego po ziemskim życiu, jeśli nie duchem, to przecież ciałem” (Konstytucja Apostolska Munificentissimus Deus).

Czym różni się niebiańskie życie Maryi od innych zbawionych?
W chwili śmierci człowieka dusza zostaje oddzielona od ciała i spotyka się z Bogiem na sądzie szczegółowym. Od razu zostaje zbawiona, potępiona lub poddana oczyszczeniu. Czeka na ponowne połączenie ze swoim ciałem, które zmartwychwstanie przy ponownym przyjściu Jezusa na końcu świata. Obecna forma ciała, zgodnie z prawami natury, ulegnie zniszczeniu – rozkładowi. Kiedy Maryja zakończyła ziemskie życie [niektórzy teolodzy mówią o zaśnięciu] Jej dusza nie została oddzielona od ciała, które również zostało wzięte do nieba. Jako wolna od jakiegokolwiek grzechu nie została też poddana sądowi szczegółowemu. Jest jedynym człowiekiem, który już teraz przeżywa niebo w całej pełni, a nie tylko duchowo. Inni zbawieni doświadczą tego stanu dopiero przy ponownym przyjściu Jezusa na końcu świata i zmartwychwstaniu ciał. Nie wiadomo jakie znaczenie dla przeżywania zbawienia ma czasowy brak ciała.

Co mówi Pismo Święte na temat Wniebowzięcia?
Pismo święte nie podaje bezpośrednich dowodów dotyczących Wniebowzięcia. Do pośrednich zaliczane są między innymi następujące fragmenty: Rdz 3, 15 – Zapowiedź walki szatana i jego królestwa z Mesjaszem i Jego Matką. W tej walce szatan zostanie ostatecznie pokonany przez Niewiastę i Jej potomstwo. Mając udział w ostatecznym zwycięstwie i triumfie nad grzechem, który zawsze związany jest ze śmiercią (zob. Rz 5, 12; 6, 23; 1 Kor 15, 21-26. 54-57), Maryja sama nie podlega śmierci. Ap 12, 5 – Niewiasta obleczona w słońce, która ukazała się na niebie interpretowana jest jako znak i obraz Wniebowzięcia Maryi. Łk 1, 35 – Anioł nazwał Maryję „pełną łaski”. Wniebowzięcie jest ostatnim aktem pełni [dopełnienia] łask, czyli nadprzyrodzonych darów [wolność od grzechu pierworodnego i jakiegokolwiek grzechu] udzielonych Jej przez Boga. Pełność łask to nie tylko maksymalne uświęcenie duszy, ale także ciała, gdyż człowiek jest bytem duchowo-cielesnym.