Drodzy Parafianie z Jawiszowickiej Parafii
Matki Boskiej Bolesnej!
 
Spacerując po papieskich ogrodach w Castel Gandolfo rozmyślałem ostatnio o tym, co wam powiedzieć w czasie tych rekolekcyjnych spotkań, by był to czas nie tylko przeżyty, ale przede wszystkim pożyteczny. Trudno nie poddać się urokowi tej wielowiekowej historii, która swoimi początkami sięga czasów, kiedy przyjeżdżali tutaj na wypoczynek rzymscy cesarze, a później Papieże. Ta wspaniała historia i przepiękny kontekst życia natchnęły mnie, by na nasze życie spróbować spojrzeć właśnie od strony piękna ogrodu. Tym bardziej, że zaprasza nas do tej refleksji także Papież Franciszek w swojej encyklice „Laudato si”.

W czasie tych parafialnych rekolekcji zapraszam was na wspólny spacer … po ogrodzie naszego życia. Zapraszam was na spacer, na który sam zostałem zaproszony przez waszych Duszpasterzy. Każdy spacer wiąże się z mniejszym lub większym wysiłkiem i trudno sobie wyobrazić, by nasz wielkopostny spacer był tylko spokojnym siedzeniem na parkowej ławce.

Każde zaproszenie to także znak zaufania. Też to tak odczytuję: zaufania ze strony organizatorów rekolekcji, którym już teraz dziękuję za to zaufanie; ale też zaufania, którym obdarza nas Bóg, powierzając nam dar czasu tych rekolekcji. Patrzmy na to jak na wielkie wyróżnienie skierowane do każdej i każdego z nas.

Życie nasze jest rzeczywiście podobne do tego, co znajdujemy w każdym ogrodzie i w każdym parku. Piękne, dorodne i szlachetne drzewa, jedne pamiętające odległe czasy i noszące na sobie troskę o ich wzrost, ale też drzewa zaniedbane, wysuszone, noszące znaki niewłaściwej pielęgnacji. Drzewa, które nigdy nie zaznały troski ze strony ogrodnika. Spotykamy też drzewostan młody, dopiero co rozpoczynający swoją wegetację. Oprócz drzew szlachetnych i celowo posadzonych, są też samosiejki, nic nie znaczące krzaki, a nawet pasożyty. O ogród i park trzeba się troszczyć, inaczej zamienią się szybko w dziki las. To tylko kwestia czasu i tylko od ogrodnika zależy, w jakim kierunku rozkwitnie jego ogród. W tym ogrodzie Bóg powierzył nam rolę jego ogrodników. Mamy się o niego troszczyć, byśmy na końcu, kiedy przyjdzie czas wegetacji i zbioru owoców, mogli pochwalić się tym, co będzie rezultatem naszego trudu; byśmy mogli położyć przez Stwórcą piękne i dorodne owoce oraz oprowadzić Go po ścieżkach, pokazując mu naszą troskę o to, co On nam powierzył.

Zapraszam was na spotkania, które podzieliłem na kilka bloków tematycznych. W każdym z nich chcę wspólnie z wami odnajdywać proste i czasami bardzo lapidarne twarze świętości, które nie straciły nic ze swojej aktualności. Świętość tę odnajdujemy w szczerym dialogu, wartości czasu, darze wolności, umiejętności przebaczenia, fundamencie wiary czy pięknie wspólnoty. Na podsumowanie chciałbym was zaprosić do spojrzenia w twarz cnocie wdzięczności i wspólnie wyrazić Bogu wdzięczność za piękno dzieła Stworzenia świata, którego jesteśmy cząstką.

Zatem, załóżcie wygodne buty, wyłączcie telefony komórkowe by wam nie przeszkadzały i zarezerwujcie sobie czas, by nasz wspólny spacer nie doprowadził nas do konieczności pośpiechu, a w konsekwencji – do zadyszki. Bo zadyszka nie służy temu, by rozkoszować się pięknem ogrodu. I nie zapomnijcie zaprosić na nasz spacer tych, których kochacie, szanujecie i życzycie im dobrze. Bo czas dzielony z kimś na wspólnym spacerze jest też znakiem miłości.

Już teraz cieszę się na wspólną kawę po powrocie ze spaceru, bo właśnie wysiłek i świadomość piękna spotkanego w parku, świeżego powietrza w duszy serca sprawiają, że kawa ta będzie miała swój niepowtarzalny smak. Mam nadzieję, że w smaku kawy znajdzie się również woń sakramentalnej obecności Boga. Do zobaczenia już wkrótce.
Castel Gandolfo, 3 marca 2024